گفتگوی سیاوش صوفی نژاد با بیژن کامکار، نوازنده و خواننده

سال 1344 که استاد حسن کامکار، پدر خانواده کامکارها فرزندانش را دور هم جمع می کرد تا یک گروه کوچک خانوادگی تشکیل دهد، کسی فکرش را نمی کرد که این گروه خانوادگی به بزرگترین گروه موسیقی سنتی ایرانی تبدیل شود. او به تمام بچه هایش موسیقی و سازهای جداگانه یاد داد و آنها را تشویق کرد تا همیشه در کنار هم بمانند.

تمرین هایی که هر شب در حیاط بزرگ خانه پدری و در کنار دیگر اعضای خانواده انجام می شدمیرفت تا روزی تبدیل به اجرای موسیقی برای مراسم نوبل شود .

ودر صحنه های متعددی در كشورهای مختلف طنین موسیقی فولکلور ایرانی را به گوش جهانیان برساند .

بیژن کامکار نوازنده دف، رباب، تار، تمبک و دهل است

با تلاشش برای بازگرداندن دف باعث انقلابی در بین سازهای کوبه ای ایرانی شد. این حرکت آنقدر مورد استقبال قرار گرفت که از آن به بعد در بیشتر گروه های سنتی نقش دف غیر قابل انکار است .

بیژن کامکار به غیر از نوازندگی کار خوانندگی هم انجام می دهد و در بیشتر کنسرت ها و آلبوم های کامکارها به عنوان خواننده اصلی یا همخوان حضور دارد. در بین کامکارها او با حضور داشتن در یکصد و بیست آلبوم به عنوان نوازنده و خواننده رکورددار است.

امروز بیژن کامکار از سوی کمیته ثبت ملی میراث فرهنگی ناملموس به عنوان حامل میراث فرهنگی در فهرست گنجینه‌های زنده بشری قرار گرفته‌است.

اما راز تاب آوری او و هم نسلانش را از باید از زبان خودشان شنید ، آنها که کار هنری شان یعنی موسیقی را زمانی شروع کردند که جشن هنر شیراز برگزار میشد و در زمانی ادامه دادند که هیچ جایی برای عرضه آثارشان نبود ولی به یاری اراده و ایمانی همچون کوه با استقامت و صبوری - فراسوی جملگی صخره‌های صعب تحمل سوز - گذشتند تا این گنجینه ها ثبت و ضبط شود و برای نسل های بعد به یادگار بماند .

اینگونه جانانه جنگیدن باید که برای نسل ما آموزنده باشد ..

این گفتگو بیان قدردانی از نسل من برای

بیژن کامکار نازنین و هم اندیشانش است که بودشان همواره برای ما

زیباترین احساس و دلگرمی را به همراه داشته…

خوب‌ترین روزهای زندگی

بر فراز قله‌های رفیع شادمانی

در انتظارشان باد!