Jak rozkochać się w Eucharystii

Jest wiele powodów dla których warto uczestniczyć we Mszy Świętej. W audycji mówimy o kilku ważnych sprawach, które mogą nas zachęcić nie tylko do udziału w Eucharystii, ale przede wszystkim do czynnego i zaangażowanego udziału w Boskiej Liturgii.

Mszę Świętą kończymy błogosławieństwem i rozesłaniem. Kiedy kapłan wypowiada słowa: "Idźcie w pokoju Chrystusa", kończy się Msza sakramentalna, i rozpoczyna się msza mojego życia. Zostałem wyposażony w Boga i mam Go zanieść tym, którym Go brakuje.

Msza święta została nam dana po to, aby przyjmować Komunię św. Jest ona tak wielkim darem, że na ziemi nie ma jej z czym porównać. Zawsze kiedy z wiarą ją przyjmujemy, otrzymujemy od Boga Ojca taką samą miłość jaką On daje Jezusowi Chrystusowi.

W znaku pokoju poprzez ukłon lub podanie dłoni przekazujemy sobie pokój Jezusa Chrystusa. Jest on zupełnie innym pokojem aniżeli pokój, o który walczy świat. Pokój Jezusa przenika całe jestestwo człowieka i daje mu całkowitą wolność.

Modlitwa o pokój jest jedną z ostatnich modlitw, którą wypowiada kapłan przed przyjęciem Komunii świętej. Prosimy w niej o pokój i jedność dla wszystkich ochrzczonych, czyli dla całego Kościoła i dla wszystkich mieszkańców ziemi.

Embolizm to modlitwa, którą wypowiada sam kapłan zaraz po Modlitwie Pńskiej. Jest ona przedłużeniem ostatniego wezwania z modlitwy "Ojcze nasz". Błagamy w niej o uwolnienie całej wspólnoty wiernych spod mocy zła. Prosimy także o ochronę przed zamętem.

Modlitwa Pańska czyli modlitwa "Ojcze nasz" rozpoczyna obrzędy Komunii św. Jest ona jedyną modlitwą, której nauczył nas Jezus Chrystus. Prosimy w niej o dwie ważne sprawy, które wiążą siię z Komunią św.: o chleb nadprzyrodzony i o przebaczenie.

Ostatnim akordem Modlitwy Eucharystycznej jest Końcowa doksologia. Kapłan unosi ku górze Ciało i Krew Jezusa Chrystusa i wypowiada słowa: "Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie...". To co teraz się dziej to pełne uwielbienie Boga, istota Przenajświętszej Ofiary.

Modlitwa wstawiennicza wyraża tę prawdę, że Eucharystia jest sprawowana w zjednoczeniu z Kościołem niebiańskim jak i ziemskim. A także i tę prawdę, że ofiarę składamy za Kościół  i za wszystkich jego żywych i umarłych, kórych Pan Bóg powołał do nieba.

W trakcie ofiarowania, Kościół zaprasza wiernych do współofiarowania. Polega ono na tym, aby każdy uczestnik liturgii duchowo siebie samego złożył w ofierze. Winniśmy czynić to. aby z dnia na dzień dzięki Chrystusowi jednoczyć sę z Bogiem i między sobą.

Ofiarowanie jest jedną z najmniej znanych chwil we Mszy Świętej, ale jedną z najbardziej fascynujących. Każdy z nas posiada możliwość, aby w odpowiednim czasie liturgii, duchowo Jezusa ofiarować Bogu Ojcu. To niepozornie wygląda, ale wsłuchajmy się w niezwykłe szczegóły.

Podczas Mszy Świętej dochodzi do cudu, który liturgia nazywa Anamnezą. Jest ona wspomnieniem uobecniającym. Wszyscy uczestnicy Eucharystii dzięki działaniu Ducha  Świętego mają możliwość przeniesienia się do wydarzeń, które dzieją się na ołtarzu.

Podczas przeistoczenia kapłan podnosi Ciało Pańskie i kielich z Krwią Pańską. To doskonały czas na adorowanie Chrystusa obecnego w tych Postaciach. Ale to również okazja, aby wzbudzić w sobie głębszą wiarę w tę sakramentalną Obecność Boga i wspomóc bliźnich.

W trzeciej części rozważań o Przeistoczeniu, dotykamy duchowych elementów tej części Mszy  Świętej. Jezus przez kapłana wypowiada słowa: "Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało  Moje". Te słowa są zachętą dla uczestników liturgii, aby ofiarowywali siebie innym przez służbę.

W części drugiej katechezy o przeistoczeniu przywołujemy najważniejsze wypowiedzi Kościoła Katolickiego. Jedna z nich wzięta jest z nauczania Soboru Trydenckiego z XVI w., druga zaś z nauczania św. papieża Pawła VI, zawartego w encyklice o Eucharystii: "Mysterium fidei".

Jak to się dzieje, że chleb zamienia się w Ciało Boga, a wino w Jego Krew? Substancja chleba, czyli to, co decyduje o tym, że chleb jest chlebem, przemienia się Ciało Boga, a to co zewnętrzne w chlebie, czyli tzw. przypadłość pozostaje dalej chlebem. Dokonuje tego Duch Święty, mocą swej Boskiej władzy.

Epikleza  to błaganie  o zesłanie Ducha Świętego, aby złożone dary zostały konsekrowane czyli stały się Ciałem i Krwią Chrystusa. Po przeistoczeniu następuje druga część Epiklezy wyrażona w pragnieniu, aby przyjmowana Komunia św. przyczyniła się do zbawienia tych, którzy ją przyjmują.

Na zakończenie prefacji śpiewamy aklamację "Sanctus". Składa się ona z dwóch części. Najpierw   przywołana jest Izajaszowa wizja niebiańskiej liturgii. Później entuzjazm tłumów witających Chrystusa wjeżdżającego do Jerozolimy."Sanctus" to mistyczna chwila we Mszy Świętej łącząca liturgię sprawowaną na ziemi z liturgią sprawowaną w niebie.

Prefacja jest pierwszym elementem Wielkiej Modlitwy Eucharystycznej. W niej przemawia do nas Kościół po którym przemówi do nas Bóg przez konsekrację. Istotą prefacji jest dziękczynienie składane Bogu za dzieła Jego mocy i miłości na przestrzeni historii zbawienia.