16. Barbara Radziwiłłówna (Alojzy Feliński). Brakujące ogniwo między oświeceniem a romantyzmem

Tragedia (neo)klasycystyczna Alojzego Felińskiego z 1817 roku może i była swego czasu uważana za diament umierającej epoki, jednak współczesny student filologii zapewne mocno się przy niej naziewa. A przecież nie jest WYŁĄCZNIE nudna. Jest częścią fascynującej opowieści o zasadach, o ojczyźnie, obowiązkach pisarza i granicach, które przekracza się potajemnie.

I tak, jako dowód na to, jak słabym polonistą jestem: kilkukrotnie w odcinku źle deklinuję nazwisko jego bohaterki. Hasztag głupek.

Chcesz mi pomóc w podcaście? https://patronite.pl/napiechote