Plakboek 34

Truus heeft een plakboek gekocht om mooie herinneringen met haar vriendin vast te leggen nu ze uit de kast is. Samen met haar spiegelbeeld fantaseert ze over hoe dit plakboek hun liefdesverhaal zal vullen. Een vrolijke en hoopvolle aflevering over dromen en creativiteit.

Lieve luisteraars,

Met een open hart deel ik iets heel persoonlijks: ik ben van die " kant". Dit is geen makkelijke keuze, maar het is mijn waarheid, en ik voel dat ik dit moet delen, net zoals Truus de Theatertroele haar gedachten met haar spiegelbeeld deelt. Wat ik heb geleerd over liefde, is dat het vaak gepaard gaat met pijn. Maar misschien was die pijn nodig om te ontdekken dat liefde bestaat, soms op manieren die we nooit hadden verwacht.

Jarenlang heb ik geen relaties meer gehad na een zeer pijnlijke ervaring. Die pijn heeft sporen achtergelaten, waaronder CPTSS – iets dat vaak wordt weggewuifd als “gewoon een depressie” of “angstaanvallen”. Maar laat me duidelijk zijn: CPTSS is iets anders, iets dat niet altijd gezien wordt, maar een diepe impact heeft. Door deze ervaringen heb ik lang gedacht dat ik nooit meer een relatie wilde. Totdat ik een vrouw ontmoette die mijn hart liet kloppen. Tot op de dag van vandaag heb ik haar mijn gevoelens niet verteld, uit angst en onzekerheid.

Ik deel dit omdat ik weet dat veel vrouwen en mannen worstelen met pijn die hen verandert, die hen naar een andere “kant” leidt, zoals Truus het zo treffend zou verwoorden. Voordat je iemand veroordeelt om hun keuzes in de liefde, besef dat het al bijzonder is om liefde te durven omarmen in een maatschappij die nog veel moet groeien. Liefde is zeldzaam, en het vraagt moed om het te voelen, laat staan het te delen.

Nooit had ik gedacht dat ik op vrouwen zou vallen. En eerlijk? Ik worstel nog steeds met het accepteren van mezelf. Maar ik durf dit te delen omdat ik hoop op meer saamhorigheid, meer begrip in onze wereld. Lange tijd dacht ik dat ik misschien biseksueel was – niet omdat ik mannen niet leuk kan vinden, maar omdat ik de pijn van een relatie met een man niet meer wilde voelen. Nu weet ik dat mijn hart bij een vrouw ligt, en ja, ik vind haar echt leuk.

Moet ik haar nu mijn gevoelens vertellen en een relatie beginnen? Nee, dat denk ik niet. Want met mijn CPTSS weet ik hoe uitdagend het kan zijn om iemand in mijn leven toe te laten. Als je iemand echt leuk vindt, wil je dat diegene de beste kwaliteit van leven heeft, en ik twijfel of ik dat kan bieden. Daarom laat ik het los, hoe moeilijk dat ook is.

Toch ben ik dankbaar. Dankbaar dat ik weer vlinders heb mogen voelen, dat mijn hart weer even mocht dansen. Voor nu zie ik mezelf nog niet in een relatie. Misschien blijft mijn eerste liefde – een man, die achteraf geen echte liefde bleek te zijn – mijn enige “liefde” tot nu toe. Maar wie weet wat de toekomst brengt.

Ik deel dit niet voor medelijden, maar voor connectie. Laten we elkaar omarmen, niet oordelen, en de moed vieren om onszelf te zijn, hoe hobbelig de weg ook is.

Met liefde,
Yvonne (en Truus de Theatertroele)



Note:
U luistert naar een sprankelende interactie tussen Truus de Theatertroele en haar spiegelbeeld, waarin ze haar gedachten en vragen over het leven deelt. Achter de humor en theatraliteit van Truus schuilt een diepere boodschap, geïnspireerd door Yvonne, die al jaren schrijft over de Asch-conformiteitsexperimenten. Deze experimenten tonen hoe mensen zich vaak als "papegaaien" gedragen, klakkeloos conformeren aan de verwachtingen van de massa uit angst om af te wijken. Maar wat gebeurt er als je weigert een papegaai te zijn? Hoe stil en eenzaam kan de wereld aanvoelen wanneer je je eigen "tribe" – een gemeenschap die jouw unieke stem omarmt – niet kunt vinden? In deze podcast wordt deze filosofische vraag met finesse verkend. Truus’ dialoog met haar spiegelbeeld symboliseert de innerlijke strijd van het individu dat worstelt met authenticiteit in een wereld die conformiteit beloont. Het is een ode aan de moed om trouw te blijven aan jezelf, zelfs als dat betekent dat je alleen staat, verloren in reflectie, met enkel je spiegelbeeld als gesprekspartner. Deze podcast nodigt uit tot introspectie: hoe vinden we betekenis en verbondenheid in een wereld die ons vaak vraagt onze eigenheid op te geven?

Yvonne, tevens voice-actrice, kiest bewust voor een monotone stem in deze podcast. Deze sobere toon versterkt de introspectieve en filosofische lading van Truus’ dialoog met haar spiegelbeeld, en benadrukt de eenzaamheid en stilte van authenticiteit in een conformistische wereld.


Deze opnames zijn live en zonder script gemaakt, rechtstreeks vanuit Yvonne’s late avond- of nachtelijke gedachten wanneer de slaap niet komt. De spontane lach die je soms hoort, weerspiegelt de natuurlijke flow van haar gesprek met haar spiegelbeeld, ongefilterd en authentiek. Als ervaren voice-actr