Χωμ Χωμ με τον Χρήστο Χωμενίδη

Η ιστορία μας ξεκινά κατακαλόκαιρο του 1976 στο χωριό Λάκωνες της Κέρκυρας. Ο Μίμης κατεβαίνει στο κελάρι του σπιτιού για να γεμίσει μια νταμιτζάνα με κοκκινέλι. Κι εκεί τη γνωρίζει… Γνωρίζει την Ντα, όπως εκείνος επέλεξε να την αποκαλεί. Τι ακριβώς όμως είναι η Ντα; Και ποια ανεξέλεγκτη επιρροή ασκεί πάνω του καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του; Ο Μίμης μεγαλώνει, σπουδάζει, παντρεύεται, κάνει παιδιά, αρρωσταίνει βαριά, και η Ντα εί...

Στα τέλη της δεκαετίας του ‘70, σε θέρετρο του Ευβοϊκού και στο ξενοδοχείο «Μιστράλ», ο έφηβος Χρήστος Χωμενίδης μαθαίνει στην πράξη τι εννοεί το αστείο ότι η παντρεμένη Δέσποινα «πιάνει πάντα το πιο ψηλοτάβανο δωμάτιο του ξενοδοχείου, για να χωράνε τα κέρατα τού Τέλη της!». 40 χρόνια αργότερα συναντάει τον «κερατά Τέλη», 80χρονο πλέον και του αποκαλύπτει ότι όταν η Δέσποινά του έκανε ντόλτσε βίτα στο Μιστράλ, εκείνος οργίαζε στην ...

Ο Χρήστος Χωμενίδης έφτασε στην Κένυα για να ξεχάσει τον έρωτά του για μια τραγουδίστρια. Το πρώτο βράδυ στο Ναϊρόμπι, μετά την ντισκοτέκ “Florida 2000” και τα «πρόθυμα» κορίτσια, βρέθηκε μέσα σ΄ένα παλιό λονδρέζικο ταξί να περιφέρεται στην πόλη: «Αν με ρωτούσατε πώς είναι ένα γκέτο, θα σάς περιέγραφα εκείνη τη γειτονιά, την οποία διέσχισα με άγνοια ίσως κινδύνου. Στενοί χωματόδρομοι. Ρυάκια με νερά -αποχετεύσεις μάλλον- να κυλάνε ...

Ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται πώς βρέθηκε τον Αύγουστο του 2000 μόνος στην Κένυα, να ταΐζει γεράκια και να διασχίζει νύχτα το γκέτο του Ναϊρόμπι μέσα σε ένα παμπάλαιο λονδρέζικο ταξί: «Λαχταρούσα να επιστρέψω στην Αφρική και να κατηφορίσω προς τον ισημερινό. Όχι για να θαυμάσω παράξενα τοπία και θηρία. Μα για να εκτεθώ σε εκείνη την αλλιώτικη, τη συναρπαστική αίσθηση: να βλέπω τους ανθρώπους να ρουφάνε τις στιγμές ως ευλογία, να τιμά...

Το 1989, που έπεσε το Τείχος του Βερολίνου, ο Χρήστος Χωμενίδης φοιτούσε στη Νομική Σχολή και με συμφοιτητές του βρέθηκαν καλεσμένοι του Πανεπιστημίου Λομονόσοφ στη Μόσχα, σε ένα πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών. Ο συγγραφέας θυμάται τι του έκανε εντύπωση εκείνους τους μήνες στην πρωτεύουσα της τότε Σοβιετικής Ένωσης, την εποχή της περεστρόικα: «Η παραγωγή αγαθών στα τέλη των 80ς είχε πέσει σε πλήρες τέλμα. Τα μοναδικά προϊόντα που πω...

Ο Χρήστος Χωμενίδης παρατηρεί ότι όλα έχουν αλλάξει στην Κυψέλη, εκτός από το μπουρδέλο στην οδό Δροσοπούλου. Θυμάται τις εφηβικές αντιδράσεις από τις επισκέψεις τους στο σπίτι με το φωτάκι, αλλά εκείνο που δεν θα ξεχάσει είναι η τελευταία του φορά: «ήταν μια από τις ωραιότερες κοπέλες που είχα δει ποτέ μου. Σωστή πριγκίπισσα Ινδιάνα έμοιαζε.Τη στιγμή που έβγαινε από το δωμάτιο, κοίταξε το μαθητικό σακίδιό μου, πάνω στο οποίο είχα ...

Ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται την πορεία του καρκινοπαθή πατέρα του προς τον θάνατο, ενώ παράλληλα άνθιζε η δική του εφηβεία. «Η κορτιζόνη, είναι μαγικό φάρμακο, σε οδηγεί χορεύοντας στον τάφο -είχε πει κάποιος γιατρός- και πραγματικά στο σπίτι ζήσαμε 4 μήνες μια αλλόκοτη κατάσταση. Φίλοι και γνωστοί κατέφθαναν για να τον αποχαιρετήσουν και στο σαλόνι μας στηνόταν κάθε βράδυ κανονικό πάρτι. Κρασί, μεζέδες, μουσική στο πικάπ… Μέχρι πο...

«Υποψιάζομαι -μου ψιθύρισε η φίλη μου η Βάλη- ότι ο μεγάλος μου αδελφός είναι μέλος της 17 Νοέμβρη. Έχει στο διαμέρισμά του ολόκληρο οπλοστάσιο… Όταν εμφανίστηκε η 17Ν ήμουν 9 ετών και όταν η βόμβα έσκασε στα χέρια του Σάββα Ξηρού κόντευα τα 36». Ο Χρήστος Χωμενίδης κάνει μια αναδρομή στα χρόνια που μια γενιά μεγάλωσε με την Οργάνωση-φάντασμα. Θυμάται τα χτυπήματα και τις προκηρύξεις, τη στάση των πολιτικών και του κόσμου, τους ένθ...

Ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται ότι στα σχολικά χρόνια η εμφάνισή του είχε καθορίσει τη μοίρα του: το ύψος, το μαλλί-αφάνα, το ντύσιμό του: «Θυμάμαι στο σχολικό πούλμαν να βαδίζω στον διάδρομο και χέρια να απλώνονται, να πιάνουν και να ανακατεύουν τα μαλλιά μου. «Θάμνο!» να με φωνάζουν και «Ζουλού!» και «Λευκό Αραπάκι!». Η καζούρα ήταν κάτι που απασχολούσε μόνο τα παιδιά: οι δάσκαλοι πίστευαν ότι η κοινωνία των παιδιών αυτορρυθμίζεται ...

Ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται τη σχέση που είχε με τον ύπνο, από μικρό παιδί μέχρι σήμερα: «Στο Δημοτικό, το έχεις μαράζι να σε αφήσουν μια φορά να ξενυχτήσεις μέχρι τελικής πτώσεως. Στο Λύκειο ξεκινάς τα μεγάλα ξενύχτια, αλλά δεν κραιπαλιάζεις, μελετάς για τις Πανελλαδικές. Με το που θα πετύχεις, βγάζεις τα απωθημένα σου και κάνεις τη νύχτα μέρα». Θυμάται μια αποτυχημένη ερωτική προσπάθεια που έκανε μεθυσμένος, όταν υπηρετούσε στο ν...

Ο Χρήστος Χωμενίδης κάνει μια αναδρομή από τα αυστηρά και υποκριτικά ήθη της μεταπολεμικής Ελλάδας απέναντι στην ερωτική επιθυμία, στην εισαγωγή της σεξουαλικής επανάστασης μαζί με τη ροκ, που συνέπεσε με τη χούντα, στην ελευθεριότητα στα χρόνια του lifestyle και φτάνει στις μέρες μας: «Δεν θα ΄θελα με τίποτα να είμαι σήμερα 16, 18, 25 χρονών. Δέσμιος στα ντουζένια μου της πανδημίας. Ελεγχόμενος σε κάθε βήμα μου από την πολιτική ορ...

Ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται πώς ξεκίνησε και ποια ήταν (και είναι) η σχέση του με τον Θεό: «Σε ηλικία πέντε -ίσως και τεσσάρων- χρονών, είχα σχηματίσει μια εντελώς συγκεκριμένη εικόνα για τον Θεό. Τον είχα τοποθετήσει στην επάνω αριστερά κόχη του δωματίου μου. Εκεί αραχνούλες ύφαιναν ένα πυκνό σχετικά δίχτυ που καμιά ταβανόσκουπα δεν είχε σαρώσει. Από το κρεβάτι μου -ιδίως τις νύχτες, που μου έσβηναν τα φώτα και άφηναν στην πρίζα μ...

Ο Χρήστος Χωμενίδης πιστεύει ότι «σε αντίθεση με το σεξ και με το ποδήλατο που δεν ξεχνιούνται ποτέ, οι κοινωνικές δεξιότητες αποτελούν ένα λεπτό λούστρο – τρεις μήνες καραντίνας αρκούν για να ξεφτίσει». Αναρωτιέται πώς θα είμαστε όταν ξαναβγούμε έξω για φαγητό και καταλήγει: «Ο παράδεισος για μένα εξακολουθεί να είναι ένα μεγάλο τραπέζι, ξέχειλο από λιχουδιές, όπου γνωστοί και φίλοι ξεπατώνουν τις μπουκάλες του κρασιού, φλερτάρουν...

«Το δόγμα που επικρατούσε στο πρότυπο σχολείο μου ήταν πως κάθε άνθρωπος έχει ταλέντο σε ένα τουλάχιστον σπορ – αρκεί να το ανακαλύψει και να το καλλιεργήσει για να διαπρέψει». Ο Χρήστος Χωμενίδης δοκίμασε αλλά δεν είχε ταλέντο σε κανένα και υπέκυψε για λίγο μόνο ακολουθώντας το κρυφό του ειδύλλιο, την Κάκια, στο γυμναστήριο. Τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί σε δεινό αστικό περιπατητή: «Διασχίζω το κέντρο της Αθήνας – διανύω ακόμ...

«Το να ταξιδεύω μόνος και χωρίς κανένα πρόγραμμα με συνάρπαζε. Μη έχοντας να δίνω λόγο παρά μόνο στον εαυτό μου, άνοιγα -πίστευα- διάπλατα τις θύρες για το απρόοπτο. Οι 1.500 λίρες στο πορτοφόλι μου (ποσό αστρονομικό για τα δεδομένα μου) ενίσχυαν την ψευδαίσθηση της απόλυτης ελευθερίας». Το 1991, ο Χρήστος Χωμενίδης μεταπτυχιακός φοιτητής στο Λιντς, άφηνε πίσω του τις σπουδές και ξεκινούσε ένα επεισοδιακό ταξίδι που κατέληξε στο Τσ...

Παριστάνοντας τους δημοσιογράφους, ο Χρήστος Χωμενίδης κι ένας συμφοιτητής του, χτυπούσαν κουδούνια για να γνωρίσουν κόσμο, κατά προτίμηση πρόθυμα για παρέα κορίτσια,   μέχρι που το πέτυχαν. Ο συγγραφέας θυμάται τι έκαναν νεαροί φοιτητές και σημειώνει: «Το μόνο που μού μοιάζει πλέον εντελώς ξένο είναι η ενέργεια που είχαμε, το πείσμα, να τριγυρνάμε ζαλωμένοι με μια πρωτόγονη βιντεοκάμερα και με το βαλιτσάκι της στην πόλη, κάθε τόσο...