XL | AI-aandelen trekken een economie niet omver, maar AI-schulden wel

Cliché van de week: "Nvidia redt de beurs!" 

Dat is natuurlijk een mooie tautologie. Als je beurzen wekenlang laat wiebelen met het idee dat AI kapitalen kost, moet je niet gek opkijken dat de ontvanger van die kapitalen de lucht in schiet. De bron van uw bubbelvrees is het voedsel van Jensen Huang.

Gelukkig zijn aandelen niet het brandhout van een crisis. Aandelen liggen niet in elke achtertuin. Schulden wel. Die raken banken, pensioenfondsen, consumenten en schaduwbanken (sorry: private credit).

En de komende jaren gaat de schuldenberg op aarde groeien met een tempo dat we deze eeuw niet eerder hebben gezien. Pensioenfondsen, wees gewaarschuwd. U bent de uitgelezen partij om die schuldenberg te gaan financieren, met uw permanente kapitaal van miljoenen mensen op aarde.

Want hoeveel miljarden kost die uitbouw van AI eigenlijk, in de komende vijf jaar?

Ergens tussen 5 biljoen en 7 biljoen dollar tot en met 2030, schrijven banken en consultants dit jaar in meerdere rapporten. Goed. 6000 miljard dollar is een onvoorstelbaar getal, dus laten we er voor het gemak maar even over spreken als de helft van de hele Amerikaanse hypotheekmarkt. 

Ja, dat is best veel geld.

En dat gaat Wall Street aan u lenen. Want zelfs met enige fantasie kunnen de grootste techbedrijven maar de helft van dat bedrag betalen met winsten, schrijven de bankiers grijnzend op. En daar hebben ze gelijk in. Cash als deel van totale activa is bij de grote techbedrijven al door de helft gegaan in de vorige zes jaar (zie grafiek onderaan het FT-artikel, of reken het uit met de jaarrekeningen). En aandeelhouders pikken groeiende capital expenditures van 80, 90, 100 miljard per jaar, per bedrijf, niet eeuwig. Zie de koersen van de laatste paar weken.

De bankiers en schaduwbankiers racen dus net zo hard om geld uit te lenen als de techbedrijven racen om het winnende stuk AI-software te bouwen.

We hebben het in augustus al eens gehad over bubbels als hoogfunctionerende junkies (want we zijn nooit te vroeg, kuch), met de watertandende Patagonia-vestjes bij Morgan Stanley die zichzelf amper in bedwang kunnen houden. They're yield guys! Wall Street, banken en schaduwbanken, of sorry, 'private credit', hebben er een ontzettende zin in.

Dus laten we JPMorgan dan maar even aanhalen:

 "It is hard to imagine the world deploying $5 trillion of capital without at least some hiccups.”

De finance bro schrijft z'n lening uit en krijgt z'n bonus. Vroeger koppelde je dan een hypotheekpakketje vol met troep uit de Amerikaanse hypotheekmarkt aan een pensioenfondsje in Düsseldorf.

Tegenwoordig koppel je een private schuldboer zoals Apollo aan een techbedrijf, met in het midden van de deal een datacenter. Maar het blijft vastgoed. En die vereisen hypotheekpakketjes. Met risicovolle tranches en minder risicovolle tranches. En waar halen de private beleggers hun geld vandaan? Juist: bij banken, bij een Amerikaanse universiteit of gewoon bij uw pensioenfonds.

Sorry, wat?

Jazeker. Laten we een stapje terug doen.

Stel nou dat je Meta bent. Je aandeel is in de voorgaande maand bijna 20 procent gedaald omdat beleggers je gat in de hand niet meer vanzelfsprekend vinden. Je geeft te veel uit. De vrije kasstroom, het minst manipuleerbare cijfertje in je jaarrekening, wordt steeds lelijker.

Je belt even rond, want je hing al aan de lijn met Marc Rowan van Apollo, die met zijn interne pensioenfonds Athene wel wat uit te geven heeft. Maar je wil meer. Dus je belt Blue Owl. Je moet lenen, maar je wil die schuld niet allemaal op je balans hebben en je wil graag dat andere financiers van je benodigde rekenkracht ook in dat krengetje kunnen. 

Je creëert een dochterbedrijf, of sorry, special purpose vehicle. Je no